Ik was achter in de 20, donkerblond, gespierd en flink behaard. toen dit gebeurde. Na een paar jaar zoeken vond ik online eindelijk een Meester die serieus bezig was met het kooien en opsluiten van slaven, met een voorliefde voor metalen bondage. [Foto van Kyle].
Al sinds mijn jeugd, zelfs al voor mijn puberteit, was ik gefascineerd door mannen in kettingen, achter tralies, opgesloten. Kettingen en sloten hebben een krachtig psychologisch effect op me, waar touw bondage niet aan kan tippen. Ik kon dus niet wachten om mezelf over te geven voor een opsluiting van vijf dagen, zonder uitweg. Ik had mijn gevangenbewaarder/meester niet van tevoren gezien, maar we hadden veel tijd besteed aan het bespreken van mijn opsluiting en er zeker van te zijn dat ik hem volledig vertrouwde.
Dus op maandag ging ik naar een rustige, verlaten straat vlakbij het treinstation. Zonder een woord te zeggen nam ik de helm aan die hij me aanbood, zette hem op en stapte achter hem op de motor. De helm had een zwart vizier – daardoor kon ik niet zien waar we heen gingen, alleen de straatverlichting en de achterlichten van auto’s drongen door de duisternis heen. Het voelde alsof ik werd ontvoerd. Het leidde zeker al tot het gevoel dat ik geen controle had. Toen we bij zijn huis aankwamen, werd ik naar binnen geleid, ik knielde en de helm werd afgedaan om direct te worden vervangen door een blinddoek. Ik kreeg handboeien om met mijn handen op mijn rug en werd toen naar de kelder geleid.
De handboeien werden verwijderd. Hier moest ik me helemaal uitkleden, en toen maakte hij zware boeien om mijn polsen vast, die met een ketting verbonden waren met kettingen om mijn enkels. Een zeer zware metalen slavenkraag werd om mijn nek vastgemaakt. Op handen en voeten kroop ik de cel in. Ik hoorde de deur openzwaaien en er werden twee sloten op gedaan. Een ketting die aan mijn slavenkraag vastzat, werd aan de tralies van de cel vastgemaakt met een hangslot. Een laars werd door de tralies geduwd, en ik moest hem likken, daarna de andere laars. Een ruk aan mijn halsketting bracht me ter hoogte van mijn kruis, en ik zoog aan zijn pik en likte zijn ballen door de tralies van de cel heen. Pas toen werd de blinddoek van mijn ogen gehaald, en kon ik voor het eerst mijn Meester zien en ook de balans opmaken van waar ik gevangen zat.
Hij was een zware man van achter in de vijftig, zwaar getatoeëerd, op geen enkele manier knap maar krachtig mannelijk. De cel was ongeveer 1,80 meter breed en 1,80 meter hoog, maar slechts 1,80 meter diep – ik kon dus liggen of staan, maar niet echt veel bewegen. De cel was ingericht met een dunne matras, een deken en een emmer in de hoek om in te pissen. Vreemd genoeg voelde ik me heel ontspannen en helemaal niet bang. Gevangenisscènes zijn niet voor iedereen weggelegd, en mijn Meester had me verteld dat veel slaven die hij naar de cel brengt binnen een kwartier beginnen te schreeuwen om vrijgelaten te worden. Ik daarentegen schijn een natuurtalent te zijn voor zulke scènes. Mijn Meester vroeg me op een gegeven moment: “Wat sta je te grijnzen, slaaf.” Ik wist niet eens dat ik aan het grijnzen was, zo verwikkeld was ik in de diepe gevoelens van gevangen zitten met totaal verlies van controle.
Ik sliep niet goed. Hoewel de kettingen goed pasten – niet te strak en niet zo los dat ze op en neer gleden – waren de sloten erop een serieuze aangelegenheid, ze staken uit de boeien voordat de verbindingskettingen begonnen; en ik merkte dat deze in me staken als ik me omdraaide, waardoor ik weer wakker werd. Maar dit was een kleine prijs voor zo’n buitengewoon gevoel van wat ik alleen maar kan beschrijven als gelukzaligheid! Ik voelde me als een gevangene, maar nog meer dan dat – want welke gevangene zit opgesloten in zware ijzers met een metalen halsband om zijn nek? – Ik voelde me als een slaaf. Natuurlijk was mijn horloge afgepakt toen ik mijn kleren overhandigde, dus ik had geen besef van tijd, maar dit is een van de dingen die ik het leukst vind aan zulke scènes.
Tijd doet er niet meer toe. Ik had gedacht dat mijn geest, zonder stimulans van buitenaf, nergens anders heen kon dan naar binnen – een ervaring waar ik naar uitkeek; in feite, in plaats van stil te staan bij het verleden of na te denken over de toekomst, zelfs de toekomst van het dienen van deze Meester, merkte ik dat ik enorm gefocust was op het hier en nu. Er was een gevoel van weelderige zekerheid over het opgesloten en geketend zijn, waar ik nooit moe van werd om over na te denken in de periode dat ik gevangen werd gehouden.
‘s Ochtends kwam mijn Meester weer naar me toe, en het pijpen van de pik en het likken van de laarzen werden herhaald. Ik werd toen op handen en voeten uit de cel geleid om mijn ontbijt te eten, wat ontbijtgranen en melk – in een hondenkom, met het opschrift ‘slaaf’ – gevolgd door thee in een kleinere kom. Daarna terug naar de cel waar ik vier paar laarzen kreeg en de opdracht om ze grondig schoon te maken. Het duurde uren om dit goed te doen. Later zou ik leren dat het dagen duurt om het goed te doen. Toen het klaar was, werd ik uit de cel geleid en met mijn gezicht omhoog op een gecapitonneerde bank geketend. Ik werd weer geblinddoekt en eerst werden mijn voetboeien verwijderd en vervangen door leren boeien (die vervolgens aan de bank werden vastgemaakt) en toen gingen de boeien af, de leren boeien gingen om en mijn armen werden hoog boven mijn hoofd omhoog getrokken en vastgeketend aan naar beneden hangende kettingen.
Mijn Meester ging toen verder met het scheren van mijn borst en oksels (ik houd mijn pik en ballen zelf geschoren). Op een gegeven moment dacht ik dat hij ook mijn hoofd ging scheren – hij dreigde ermee – maar voerde het niet uit. Ik houd mijn hoofdhaar sowieso erg kort, en ik zou het niet korter willen hebben, maar in die positie na de nacht die ik had doorgebracht, was hij misschien wel doorgegaan en had ik geen protest aangetekend. In tegenstelling tot wat ik normaal doe – waarbij ik bang ben dat er iets wordt gedaan wat ik ‘niet leuk’ vind – vond ik mezelf ongelooflijk kalm en accepterend tijdens alles wat er met me gebeurde.
Na het scheren werden mijn enkels losgemaakt en op dezelfde hoogte getrokken als mijn armen en in die positie vastgezet. Een lange leren string werd vele malen strak om mijn ballen voorbij gereden en vastgebonden aan een van de kettingen die naar beneden hingen. Tietklemmen werden aan mijn tepels bevestigd en op hun beurt aan de ketting vastgebonden. De geringste beweging zorgde voor intense gevoelens van pijn op mijn tepels of ballen. Hij liet me even alleen. Het was ongemakkelijk maar wel veilig – ik was vastgebonden en kon niets overkomen. Toen hij terugkwam, werd ik vrijgelaten, de klemmen gingen eraf, maar de string om mijn ballen bleef zitten. Terug naar de cel, een boterham en ik werd een paar uur alleen gelaten.
Toen naar boven en de kooi in. Deze was opgesteld achterin een grote woonkamer, in een hoek met de rug tegen een grote spiegel. Dit waardeerde ik, omdat ik nu eindelijk kon zien hoe ik eruit zag met die kettingen en metalen halsband! De kooi was ongeveer 2 meter lang, 3 meter breed en 3 meter hoog. Ik kroop erin, het hek ging op slot, mijn ketting van de slavenketting werd aan de tralies vastgemaakt en ik was weer op mezelf aangewezen. Dit was moeilijker omdat ik natuurlijk niet kon opstaan en me ook niet veel kon bewegen. Ik kon me niet uitstrekken, maar om het kwartier of zo veranderde ik van houding zodat ik geen kramp kreeg. Later vertelde mijn Meester me dat ik in totaal tien uur in de kooi had doorgebracht, wat volgens hem de beste eerste ervaring was die hij ooit was tegengekomen.
Veel later die avond, nog steeds in de kooi, kwam een vriend van mijn Meester me bekijken. Met toestemming van mijn Meester moest ik hem ook bedienen. Hij hield meer van verbaal geweld en vernedering – hij hield mijn mond open door de tralies van de kooi en spuugde erin of liet me water uit zijn hand drinken als een hond. Hij was een mede-Ier en het klikte echt tussen ons. Tussen het bedienen van hem en zijn pik door, produceerde hij een joint die hij me liet roken terwijl hij met me praatte. Dit ontspande me nog meer, als dat al mogelijk was! Terug naar de cel en weer vastgeketend voor de nacht. De volgende dag volgde ongeveer hetzelfde patroon als de dag ervoor – pijpen, tietenwerk, wat bondage, weer een lange tijd in de kooi en dan… zijn grootste uitdaging voor mij – drie dagen lang geen enkel contact, geen eten, maar wel veel water. In ketenen, in de cel, in totale duisternis.
Wanneer een slaaf op deze manier wordt opgesloten, is er de oppervlakkige opwinding van het gevoel van opsluiting plus een zeer erotisch bewustzijn van slaaf zijn en geketend zijn. Maar dat gevoel gaat snel voorbij en de verveling treedt in. Er komt een punt waarop je echt nergens anders heen kunt dan naar binnen, en naarmate de tijd voorbij reed, leerde ik dat de hersenen in feite een bibliotheek zijn – alles wat de slaaf ooit geleerd en ervaren heeft, wordt niet vergeten maar opgeborgen; het kan allemaal weer opgeroepen worden. Ik ontdekte dat ik me de woorden van liedjes die ik in mijn vroege jeugd geleerd had, kon herinneren, evenals de melodieën. Zinnen uit toneelstukken waarin ik door de jaren heen als acteur had opgetreden, werden plotseling levendig voor de geest gehaald, net als de hymnen die ik als achtjarige koorknaap in de kathedraal had gezongen. Ik viel in en uit de slaap, zonder te beseffen of het dag of nacht was. Natuurlijk was er verveling en rusteloosheid, maar er was ook een rusttoestand waarin het gevoel van controleverlies sterker werd dan wat dan ook. En plotseling was het voorbij! Ik vond het heel jammer dat alle kettingen werden verwijderd en had het gevoel dat ik gemakkelijk nog veel langer als gevangene had kunnen doorgaan.
Dit was de eerste keer dat we samen een scène hadden, en hij zei dat hij vastbesloten was om alles vrij langzaam te doen. Toch zei hij ook dat ik duidelijk verder genomen wilde worden dan de meesten. Hij is niet geïnteresseerd in jongens die op zoek zijn naar een eenmalige ervaring, zodat we bij een volgende ontmoeting kunnen voortbouwen op wat we hadden gedaan en dan nog een keer en nog een keer enzovoort. Dit alles lijkt misschien een interessante psychologische ervaring te zijn geweest, maar het was meer dan dat. Ik had me nog nooit zo onderdanig gevoeld in mijn leven. Als hij had aangedrongen op een scheerbeurt van mijn hele lichaam, had ik dat graag gedaan.
In feite kwamen nu allerlei fantasieën naar boven die ik eerder had onderdrukt. Ik wilde vernederd, vernederd, getransformeerd worden. Ik wilde als slaaf gemerkt worden door tatoeages, piercings, brandmerken. Na deze ervaring dacht ik aan een tatoeage met de tekst slaaf, aan een septumpiercing met een grote neusring. Ik biechtte dit allemaal aan hem op, wat hem aan het lachen maakte omdat hij zei: “Wacht een maand voordat je beslissingen neemt!” Dat heb ik gedaan. Ik heb wel een paar aanpassingen laten doen – beide tepels laten piercen en een tatoeage van een Chinees symbool. Ik verlang nog steeds naar een Meester die mij zijn visie op hoe een slaaf eruit moet zien wil opleggen.
PS – dit was de eerste keer dat ik ooit opgesloten zat. Ik heb daarna veel, veel langere, veel meer veeleisende sessies gehad. Sessies zonder interactie, zonder eten, in totale duisternis. Niets in dit leven geeft me zo’n rustig gevoel als verzwaard te zijn met zware kettingen, opgesloten in een cel of kooi en gedwongen om een Meester te dienen wanneer hij dat wil en wat hij ook wil dat zijn slaaf doet.
