En fictief verhaal over een stud die seks wil in een steegje. De foto is van Jim, een live Cameraboys model. Hij zal behoorlijk wat stootkracht hebben.

Het was niet alleen piepen, het was stralen. Een signaal, in rode cirkelvormige golven. Ergens in de buurt was een man op zoek naar een pijpbeurt en Gerard was vastbesloten hem te vinden. Hij gebruikte zijn mobiele telefoon als een kompas – hield het in de palm van zijn hand en richtte het in verschillende richtingen, op zoek naar het sterkste signaal en volgde het dan tot het signaal verzwakte of helemaal wegviel. En dan, nog een keer de verschillende richtingen scannend, pikte zijn telefoon het signaal weer op. Sprinter’s Alley, dacht Gerard. Dat is waar het vandaan lijkt te komen.

Dat was logisch. Sprinter’s Alley zou op dit uur pikdonker zijn en, zoals de naam al aangaf, was het voor iedereen gemakkelijk om er in beide richtingen vandoor te gaan en snel de steeg uit te sprinten als de situatie daarom vroeg. Het was opwindend te weten dat je elk moment gepakt kon worden. Vanwege de decennialange waarschuwingen voor de volksgezondheid was openbare seks absoluut verboden – strafbaar met maximale isolatie, waar elke beweging van een gevangene werd gecontroleerd, zodat hij zich tijdens zijn straf niet kon aftrekken. Maar nu was het signaal dood. Gerard stond aan de zuidkant van Sprinter’s Alley en tuurde in de duisternis, scande het gebied met zijn telefoon voor een teken van leven.

Misschien had hij zich vergist en kwam het signaal ergens anders vandaan. Hij draaide zich om in een andere richting en daar was het, zo duidelijk als wat. Niet alleen was het signaal plotseling vrij sterk op zijn eigen mobiele telefoon, hij kon ook de rode cirkelvormige golven zien die uitstraalden van een mobiele telefoon halverwege het steegje.
Gerard keek heimelijk om zich heen en liep toen naar de Sprinter’s Alley. Uit voorzorg zette hij zijn telefoon uit, voor het geval dit een soort perverse valstrik was. Hij wilde niet dat zijn telefoon zou uitstralen. Hij probeerde nonchalant te doen. Hij probeerde te doen alsof het volkomen logisch was dat hij op dit uur van de nacht alleen door een pikdonker steegje liep. “Hé,” zei een stem zachtjes vanuit de duisternis van een deuropening. “Heb je mijn bericht gekregen?” Gerard herkende de code. Alle gebruikers van de app gebruikten hem als ze naar het telefoonsignaal verwezen: Heb je mijn bericht gekregen? Het gaf Gerard moed. Hij gaf rustig het gecodeerde antwoord. “Ik zag dat je belde, maar ik kon niet horen wat je zei.” “Goed,” antwoordde de stem bijna onhoorbaar. Wat voor Gerard makkelijker te horen was, was het geluid van de rits van de man die naar beneden ging. Voordat hij door zijn knieën zakte, keek Gerard behoedzaam alle kanten op, ook al was het te donker om iets te zien. Hij kon nauwelijks de man zien die nu recht voor hem stond.

Maar hij besloot dat het steegje vrij was. Hij zakte door zijn knieën. De pik van de vreemdeling was uit zijn broek en al dik, helemaal stijf. Nog voor Gerard de lul van de man in zijn mond had, kon hij de Basin District al ruiken. Gerard wist hoe de pikken roken van elk district behalve het Bovenkanaal District – waar Gerard vandaan kwam. Hij kon niet zeggen hoe de pikken daar roken omdat hij er te vertrouwd mee was. Maar mannen uit het Basin District hadden lullen die roken naar aarde en gras en vruchtbare aarde. Gerard nam de harde pik in zijn mond, zoog hem langzaam op en neer, maar met passie; hij herinnerde zich die geuren van aarde en gras en vuil van toen zijn neus in het eigenlijke terrein van het Basin District was gedrukt.

Hij had er met zijn gezicht in gelegen – de vochtige aarde – in het pikkedonker van een maanloze nacht, zijn spijkerbroek net genoeg omlaag om zijn naakte kont bloot te stellen aan een man uit het Basin District, een andere openbare zedendelinquent, wiens met spuug bedekte vingers in Gerard’s kontgat waren gegaan, hem daar hadden rondgesnuffeld, hem hadden geopend, hem hadden opgerekt, totdat een met spuug bedekte lul de soppende vingers verving en Gerard’s kont serieus opende. Elke opzettelijke stoot van de enorme lul van de man had Gerard’s gezicht harder tegen de vochtige aarde geduwd, totdat de levende geur van de aarde in zijn neus onuitwisbaar verweven werd met het gevoel van zijn kontgat dat zich uitstrekte rond de omtrek van die hamerende lul. Gerard had het willen uitschreeuwen – de intensiteit van de kracht van die pik; de overweldigende grootte ervan – maar schreeuwen in de nacht was een dode giveaway van openbare seks, dus had hij geen geluid durven maken. Hij had de volle kracht van die lul met slechts een af en toe gejammer genomen.

Dat waren de gedachten die Gerard’s hoofd vulden terwijl hij de nieuwe lul in en uit zijn mond zoog. De geuren van het Basin District. De kracht van de lullen van de mannen die daar vandaan kwamen. Gerard’s eigen lul was pijnlijk hard in zijn strakke spijkerbroek. Maar hij wilde niet riskeren zijn broek te laten zakken in Sprinter’s Alley en zich af te trekken terwijl hij de man zijn erectie zoog. Het zou te veel zijn om bij te houden als ze elk hun rits moesten dichtdoen en zich snel moesten aftrekken. In plaats daarvan concentreerde Gerard zich op het zuigen van de lul, hopend dat er een manier was om het psychisch over te brengen. De warmte van zijn natte mond, wijd openend en de pik in en uit glijdend, zou een belofte kunnen zijn van zijn warme kontgat, open rekkend, de pik erin duwend, eruit trekkend. In een open privé-gebied. Ver van de Openbare Seks Administratie.

Waar, in Gerard’s vruchtbare verbeelding, alle mannen naakt waren. Vrij. Beschikbaar, met harde lullen en ingevette kontgaten in een eindeloze duisternis. En op momenten als deze, als Gerard op zijn knieën zat, de warme dikke lul van een onbekende man zijn mond vullend, dacht Gerard aan al die denkbeeldige lullen in dat denkbeeldige veld van de nacht, en hij stelde zich voor dat zijn kontgat de enige was die ze wilden. De ene na de andere, de mysterieuze harde pikken zouden in hem stoten, hem diep openen en hun sperma lossen. Tot hij zich niet meer kon voorstellen er meer mee gevuld te zijn – al dat zweet en zout en sperma van lust. Verloren in zijn delirium kreunde Gerard over de pik die in zijn mond zat. “Oh ja,” hijgde de man zachtjes. “Oh god.”

En de vreemdeling greep Gerard’s hoofd stevig vast en pompte zijn pik diep naar binnen, nu mikkend op dat sponsachtige zachte plekje achter in Gerard’s keel. Ja, oh god, god. Gerard wist dat de man klaar was om te komen. Jammer genoeg, gebeurde het te snel. Toch opende Gerard zijn keel en nam die lul helemaal naar beneden, tot zijn neus plat tegen de man’s grove massa schaamhaar werd gedrukt, tot alles waar Gerard aan kon denken het Basin District was. De vreugde ervan. Het smerige genot om daar zo grondig in z’n reet geneukt te worden. Het sperma dat die avond uit zijn brandende hol sijpelde toen hij de lange weg naar huis liep. O god, gromde de man herhaaldelijk, terwijl hij zich stevig aan Gerard’s hoofd vastklampte, met een scherpe ruk tegen Gerard’s gezicht, zijn lul duidelijk geklemd in Gerard’s open keel. De man spoot zijn ballen in stoten en stromen en Gerard nam er elk beetje van. Elke druppel. Totdat de man zich abrupt terugtrok uit Gerard’s mond, zijn rits dichtritste en, zonder een geluid te maken, weg was door Sprinter’s steeg, in de anonieme nacht.

Gerard kwam langzaam overeind, met tranende ogen en een loopneus van de kracht van de man die hem in zijn keel had geperst. Hij veegde zijn gezicht af met zijn mouw en zette toen zijn telefoon aan en keek ernaar. Hij scande het hele gebied voor zelfs maar een zwak signaal.
Niets. Hij verliet Sprinter’s Alley en liep de straat weer op. Al snel pikte zijn telefoon een ander signaal op. Deze gaf staccato blauwe golven. Een man wilde een lul zuigen, niet zijn eigen lul laten zuigen. Het zou misschien volstaan, maar Gerard bleef de afstand scannen, in de hoop een oranje signaal te vinden dat op zoek was naar een lul om te neuken. Of een groen signaal – een man die aan de ontvangende kant wilde staan en een lul in zijn eigen kont gestoken wilde krijgen. Of, nog beter, een signaal dat bijna nooit werd uitgezonden – Code paars. Wat betekende dat er een kleine groep mannen bijeen was in de verlaten riooltunnel in de oude Vleesbuurt, een uithoek van de stad waar alleen de echt verdorvenen of de echt behoeftigen zich waagden, want daar vonden de gangbangs plaats. Beneden in de verlaten riool tunnel. Gerard was daar maar een keer geweest. Op dat moment, voelde hij zich gelukkig dat hij het overleefd had. Daarna droomde hij alleen maar van herhaling – van het opnieuw vinden van dat zeldzame Code Paars signaal op zijn telefoon en dan zijn moed vinden om het te volgen.

Gerard liep een tijdje en scande de signalen in de nacht. Hij had niet echt zin om gepijpt te worden. Hij wilde veel meer dan dat. Hij wilde Code Purple – ook al maakte het hem tegelijkertijd ongerust. Overgeleverd zijn aan de genade van de geharde, wanhopige mannen die niets meer te verliezen hadden, die met tomeloze kracht, met niet aflatende overgave alle gaten namen die ze wilden; hun pikken naar binnen schuivend en hun gevangen prooi dwingend het uit te schreeuwen. Soms voelde Gerard zich alsof hij ook niets meer te verliezen had. Wie wilde blijven in een wereld waar elke daad van openbare intimiteit, of zelfs kameraadschap, een daad van verzet was? Een die bestraft kan worden met gevangenisstraf als ze gepakt worden. Toen Gerard zich zijn eigen gevangenisstraf herinnerde – drie maanden in maximaal beveiligde isolatie, zijn elke beweging gecontroleerd, niet eens toegestaan om zichzelf aan te raken – leek het veel beter om ten onder te gaan in een onstuimige uitbarsting van ontelbare lullen en warme kontgaten, natte monden en zelfs ingevette vuisten…

Gerard keek naar beneden naar het plotselinge signaal dat op zijn telefoon afstraalde. Eindelijk. Een oranje signaal. Afhankelijk van waar het signaal eigenlijk vandaan kwam, kon het zijn dat de nacht nog niet voorbij was. Terwijl hij naar het oosten liep, volgde hij het signaal toen het sterker werd. Hij was op weg naar de Market District toen het signaal erg sterk werd.
Het was veelbelovend. Het Marktdistrict was gevuld met kraampjes en winkelpuien die ‘s nachts waren afgesloten – veel hoekjes en gaatjes die potentiële privacy boden, vooral in het donker. Nogmaals, Gerard scande de duisternis voor een oranje signaal dat uitstraalde van een telefoon in de buurt. En daar was het. Het kwam uit een donkere deuropening achter een gesloten kraam. Gerard liep nonchalant in die richting. Tot een stille stem zei, “Heb je mijn bericht gekregen?” En Gerard zei: “Ik zag dat je belde, maar ik kon niet horen wat je zei.” “Goed,” zei de stem. “Er is hier een trappenhuis.” Gerard’s pik kwam weer tot leven in zijn strakke spijkerbroek. Een trappenhuis. Het zou donker en vochtig zijn, maar het betekende privacy. Tenminste een beetje. Gerard liep in de richting van de stem, ging achter het luikenhokje en ontmoette de schaduw van de man in de verduisterde deuropening. “Hier beneden,” fluisterde de man. En Gerard volgde hem, de vreemdeling hielp Gerard voorzichtig naar beneden op een donkere set van oude verzakte houten trappen.

Ze durfden niet helemaal naar beneden, waar er geen uitgang zou zijn; ze gingen slechts halverwege naar beneden. En de stem van de man was vol van opwinding toen hij tegen Gerard zei, schor, “Draai je om.”
Gerard draaide zich om, met zijn gezicht naar de duisternis van de oude trap, en hij voelde hoe de handen van de man naar voren kwamen en zijn spijkerbroek voor hem losknoopten, zijn rits openritsten en toen, tot Gerard’s angst en verrukking, trok de man Gerard’s spijkerbroek naar beneden – helemaal naar beneden, voorbij zijn knieën tot aan zijn enkels. Gerard voelde zich zo goed als naakt. Het was een gevoel dat hij zelden had gevoeld. De ruwe vuist van de man gaf Gerard’s erecte lul een paar snelle rukken en het was alles wat Gerard kon doen om niet hardop te kreunen. Toen hoorde Gerard de rits van de man naar beneden gaan en kon voelen dat de lul van de man nu ook uit zijn broek was. Het was duidelijk dat de vreemdeling niet van plan was zich bij Gerard te voegen in zijn halfnaakte en kwetsbare toestand – alleen de lul van de man was eruit – maar dat kon Gerard niet schelen. Het enige waar hij nu om gaf was de verbintenis, het gevoel van de harde pik die tegen het strakke vlees van zijn blootgestelde achterwerk drukte. Warme huid tegen warme huid. “Probeer voorover te buigen,” spoorde de stem hem zachtjes aan. “Deze trap is aan het rotten, maar doe je best.” En Gerard deed precies dat: hij boog voorover, voelde in de duisternis naar een trede onder hem om zich aan vast te grijpen.

Gerard wist dat het snel zou moeten gaan, maar hij zou proberen elk moment van de komende penetratie – het pikcontact, de penetratie – in zijn hersens te branden, zodat hij terug kon keren naar dat bed in de stilte van zijn cel en in zijn hoofd steeds opnieuw kon herbeleven wat er stond te gebeuren, met zijn pik in zijn vuist. Oranje signalen werden niet vaak uitgezonden – ze waren gevaarlijk. Gerard voelde de grote handen van de man zijn billen scheiden; voelde de warme erectie van de man plagerig op en neer glijden in de spleet van zijn gespreide kont. Gerard’s kontgat was nu blootgesteld in het donker, zijn eigen pijnlijke lul hing naar beneden, vrij zwaaiend. Toen voelde hij de warme eikel, glibberig van spuug, in zijn kontgat drukken en het open duwen.

Gerard greep de doorgezakte houten trede vast en gromde – hij kon zichzelf niet helpen; de eikel had zich snel en diep in hem gedrongen. Met plotselinge kracht, had de lul Gerard helemaal open en, zonder aarzeling, lanceerde de man in het woeste ritme van het neuken van Gerard’s kont, totdat beide mannen hard werden ingedrukt om de wellustige geluiden van hun snode plezier niet uit hen te laten ontsnappen. Oh god, Gerard kreunde diep onder zijn adem elke keer dat die lul in zijn gat hamerde. En hij greep die trede vast, de volle kracht van de kracht van de man opnemend zonder om te vallen. Ja, dacht Gerard; oh ja, schreeuwde hij vrijuit in de beslotenheid van zijn eigen geest. Neuk me, dacht hij; neuk me gewoon; blijf me neuken. Oh god. En zijn gedachten gleden terug naar de verlaten riooltunnel in het oude Vlees District.

En terwijl de pik die nu in zijn kont hamerde, zijn ballen vulde met een druk die hij nauwelijks kon verdragen, zijn pik voelde klaar om te ontploffen, liet Gerard het vuur van Code Purple zijn geheugen overspoelen. Er was toen ook een lul in zijn kont aan het hameren geweest. Maar er was een pik die zijn mond vulde – zijn keel opende. En de mond van een andere man nam Gerard’s eigen stijve lul helemaal naar beneden op hetzelfde moment… Mannen combineren en weer combineren, en dan weer opnieuw combineren, totdat elke man in dat riool zijn sperma had geloosd in elk soort warm, pulserend, openend gat. Dat was een nacht vol geluiden geweest – de vrijheid van menselijke geluiden en onbevreesd contact. Ja, dacht Gerard; neuk me. Neuk me. Hij kon voelen dat de man op het punt stond te komen en zijn geest spoorde de vreemdeling aan. Gerard’s kontgat was nu grondig open en berijdde de inkomende lul, duwde er hard tegen terwijl het zich een weg naar hem toe baande.

Oh fuck! dacht Gerard. En de vreemdeling kwam, greep Gerard’s heupen stevig vast, en leegde zijn lading diep in Gerard’s geopende kont – schokkend in gestage spurten, volledig contact makend. Toen hij klaar was, trok de man zich terug uit Gerard en ritste snel zijn lul terug in zijn broek. Dan hielp hij Gerard zijn jeans omhoog te trekken. Gerard had nog steeds een stijve, die hij achter zijn rits wist te stoppen. Toen gingen ze voorzichtig de oude rottende trap op in stilte en gingen meteen uit elkaar, telefoons in de hand, toen ze eenmaal uit de donkere deuropening waren, op weg naar de straat.